Boduszewo

Boduszewo

Wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie poznańskim, w gminie Murowana Goślina.

Pierwszy raz nazwa Boduszewo pojawia się w źródłach w roku 1388.

W latach 1493-1494 Murowaną Goślinę i Boduszewo nabył Stanisław Potulicki. W rękach Potulickich dobra te (następnie jeszcze powiększone) pozostały przez blisko sto lat. Czasy te były w dziejach Boduszewa okresem poważnej zapaści – przez znaczną część XVI wieku (na pewno w latach 1531 i 1563) wieś w ogóle nie miała mieszkańców i dopiero pod koniec tego stulecia została ponownie zaludniona.

W 1651 roku właścicielem Murowanej Gośliny z przyległościami (pobliskie wsie Boduszewo, Przebędowo, Rakownia i Goślinka oraz położona dalej Kołata) został Jan Leszczyński. Rodzina Leszczyńskich dzierżyła dobra goślińskie do 1694 roku, kiedy to zostały one zakupione przez
Katarzynę Opalińską, wdowę po wojewodzie łęczyckim Piotrze Opalińskim. Zastawiła ona nowo nabyte włości Andrzejowi Radolińskiemu (1696 rok), by trzy lata później sprzedać je Adamowi Gruszczyńskiemu.

Rodziny Opalińskich i Gruszczyńskich łączyły silne więzy przyjaźni, ostatecznie bowiem żoną Adama Gruszczyńskiego została córka Katarzyny Opalińskiej – Zofia. Po śmierci męża, Zofia Gruszczyńska ponownie wyszła za mąż. Jej drugim mężem został kasztelan poznański Melchior
Gurowski, który okazał się być wielkim dobroczyńcą Ziemi Goślińskiej. Dzięki jego staraniom na terenach tych zamieszkali nowi osadnicy, głównie z terenów niderlandzkich (tzw. Olędrzy), którzy utworzyli kilka nowych osad, nastąpił także rozwój dotychczasowych wsi, w tym
Boduszewa, w którym powstał ponadto folwark.

W 1793 roku Boduszewo, tak jak i cała Wielkopolska, znalazło się w granicach Królestwa Pruskiego. Do 1806 roku (z krótkimi przerwami) dobra skupione wokół Murowanej Gośliny pozostawały w rękach rodziny Gurowskich, której ostatnim przedstawicielem był tu Władysław,
bratanek Melchiora Nepomucena, następnie zaś zakupił je Roch Morawski.

W międzyczasie jednak rozpoczął się proces rozprzedawania poszczególnych, należących do „klucza goślińskiego”, wiosek. Między innymi Boduszewo, Rakownię i Goślinkę nabył jeden z wielkich panów Rzeszy Niemieckiej – książę Sachsen-Altenburg, z bocznej linii Domu
Saksońskiego (dynastii Wettinów). W rękach kolejnych Ich Książęcych Wysokości książąt sasko-altenburskich Boduszewo pozostawało przez prawie cały XIX wiek, do czasu, gdy w związku ze znacznym zadłużeniem Domu saksońskiego ich podgoślińskie posiadłości przeszły
na własność pruskiego skarbu państwa. W międzyczasie zostało włączone do nowoutworzonego wójtostwa Murowana Goślina, wchodząc jednocześnie w skład starostwa obornickiego.

W drugiej połowie XIX wieku w skład boduszewskiego sołectwa wchodziły trzy oddzielne osady: właściwe Boduszewo, leżące na południowy wschód od głównej wsi Mokradły (niemiecka nazwa – Siewertshauland, osada o tradycjach olęderskich) oraz leżąca jeszcze bardziej na południe, również poolęderska osada Bussenhauland. Pośrodku właściwego Boduszewa w XIX wieku wzniesiono pałac, w którym zamieszkiwał zarządca lokalnego majątku książąt sasko-altenburskich.

W przededniu wybuchu II wojny światowej wieś Boduszewo zamieszkiwała ludność zarówno polskiej, jak i niemieckiej narodowości, sołtysem był Polak Władysław Ołdziejewski. Podczas wojny polska ludność Boduszewa poddawana była licznym represjom. Kilku mieszkańców
aresztowano i wysłano do więzień i obozów koncentracyjnych, ponadto część rodzin wysiedlono do Generalnego Gubernatorstwa.

W pobliżu wsi znajduje się parking leśny, miejsce ogniskowe. Rokrocznie w Boduszewie odbywa się Targ Wiejski będący inicjatywą samorządu oraz lokalnej społeczności. We wsi znajduje się również gospodarstwo agroturystyczne i pensjonat dla koni.

Przez Boduszewo przepływa struga Goślinka.

We wsi znajdziemy również przydrożny krzyż oraz figura. Na krańcu miejscowości w leśnej gęstwinie znajdziemy pozostałości cmentarza ewangelickiego

Po środku wsi znajdziemy zabytkową strażnicę OSP z 1911 roku.

Obiektami zabytkowymi na terenie miejscowości są:
1) Zespół Pałacowo–Folwarczny
− Pałac, budynek murowany, około XIX w., rozbudowany w 1890 r.
− obora i stodoła, ob. w zagrodzie nr 9, murowane, początek XX w.
− obora ob. w zagrodzie nr 17, murowana, początek XX w.
− 4 stodoły, ob. w zagrodach nr 12,13,14,16, murowane, początek XX w.
2) Zagroda nr 37, właściciel L. Gębała
− dom murowany, początek XX w.
− stodoła, murowana, początek XX w.
− dom nr 32, właściciel, murowany, początek XX w.
− dom nr 33, właściciel, murowany, początek XX w.
− dom nr 36, właściciel, murowany, początek XX w.
− dom nr 39, właściciel, murowany, początek XX w.

3) Strażnica OSP z 1911 roku