Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Rejowcu

W 1626 roku Andrzej Rej, wnuk Mikołaja założył nową wieś Rejowiec i wybudował w samym jej środku zbór dla kalwinów przybyłych z Brandenburgii. Wokół zboru powstawały coraz to nowe gospodarstwa. Można domniemywać, że na wiarę kalwińską przeszła również część miejscowej szlachty polskiej, o czym mogą świadczyć namalowane na blachach trumiennych herby szlacheckie min. Topór, Leliwa, Zaremba, Prawdzic zgromadzone w maleńkiej kruchcie. Prawdopodobnie kościółek funkcjonujący do dzisiaj oraz dzwonnica zostały zbudowane w roku 1820 (data wybita na chorągiewce sygnaturki).

W końcu XIX wieku część gospodarstw (ok. 25%) była w rękach polskich katolików. Należeli oni wówczas do parafii w Dąbrówce Kościelnej. Dopiero 17 sierpnia 1947 roku zbór został oficjalnie poświęcony, jako świątynia pod wezwaniem Serca Jezusowego – filialny kościół parafii w Dąbrówce. Pusty kościółek wyposażono w barokowy ołtarz wymieniony podczas
remontu przeprowadzanego w kolegiacie kruszwickiej z obrazem Serca Jezusowego, posągi św. Piotra i Pawła. W 1955 roku zdarto tynki odsłaniając stare modrzewiowe drewno stwarzające niepowtarzalny urok tej świątyni.

Źródło: „Śladami wiary po Puszczy Zielonka” Marlena Giżycka, Tomasz M. Sobalak