Lotnisko Bednary

W 1940 roku Niemcy przystąpili do budowy lotniska „Tonndorf”. Lotnisko otrzymało trawiastą drogę startową. Wybudowano kilka drewnianych budynków: domek pilota, warsztaty, magazyn, kantynę. Samoloty były rozśrodkowywane w lesie. Od sierpnia 1941 roku do stycznia 1942 roku na Lotnisku Bednary stacjonowała niemiecka eskadra szkoleniowa Jagdgeschwader 51 MOLDERS eksploatująca samoloty Messerschmitt Bf 109E. Następnie od początku 1944 roku do września 1944 roku stacjonowała eskadra bombowo-rozpoznawcza Fliegerschule Erganzgruppe (S)2 z Poznania, po czym przeniesiono ją do Würzburga.

Po zakończeniu II wojny światowej lotnisko zostało przejęte przez Wojsko Polskie.

Z powodu wojny w Korei powstał nowy plan rozbudowy lotnictwa. W okresie od 1 maja do 1 grudnia 1952 roku na lotnisku w Bednarach, na bazie eskadry z 6 plsz, sformowano 53 Pułk Lotnictwa Szturmowego (53 PLSz) uzbrojony w samoloty Ił-10b, podległy był 16 Dywizji Lotnictwa Szturmowego. Pułk następnie został przeniesiony do Mirosławca, na nowo zmodernizowane lotnisko. 53 PLSz był jedynym pułkiem stacjonującym w Bednarach. Wszystkie kolejno przylatujące na krótki czas pułki traktowały to lotnisko jako zapasowe.

Na przełomie lat 50./60. XX wieku lotnisko otrzymało nową betonową drogę startową, zdolną do przyjmowania samolotów odrzutowych. Jej wymiary to 1500 m x 30 m. Wybudowano betonowe drogi kołowania i stoiska dla samolotów w układzie rozśrodkowania. Lotnisko Bednary jako zapasowe było wykorzystywane przez różne Pułki. Jednym z nich w latach 60. XX wieku był 6 Pułk Lotnictwa Myśliwsko-Szturmowego.

8 sierpnia 1968 roku w Bednarach doszło do katastrofy samolotu Lim-6 bis. Samolot rozbił się podczas startu parą z nawierzchni trawiastej. Zginął jeden z dowódców klucza 6 plmsz.

Z początkiem lat 70. XX wieku nastąpiła kolejna rozbudowa infrastruktury lotniska. Droga startowa została wydłużona z 1500 m do 2300 m poprzez dodanie z jednej i z drugiej strony odcinka po około 400 m. Szerokość nie uległa zmianie, 30 m. Zbudowano dwie nowe PPS, zachodnią i wschodnią. Obie o wymiarach 200 m x 60 m. Rozśrodkowane stanowiska postoju samolotów (10 sztuk) otrzymały wały ziemne z trzech stron o wysokości około 4 m. Skład paliwa miał zbiorniki o łącznej pojemności około 500 m³.

Lotnisko Bednary od lat 60. do 90. XX wieku stało się lotniskiem zapasowym dla Pułku z Powidza. Od 1974 roku systematycznie lądowały tu samoloty Su-20.

22 maja 1978 roku w okolicach Bednar w miejscowości Pawłowo Kolonia, podczas nocnego lotu na rozpoznacie w NZWA rozbił się uderzając w ziemię Su-20 nr 74313, numer boczny 6263, w której zginął por. Antoni Dziadowiec.

Od 1984 roku z lotniska Bednary zaczęły operować samoloty Su-22.

W latach 90. XX wieku wojsko przekazało obiekt Agencji Mienia Wojskowego (AMW), która sprzedała go podmiotom prywatnym, a nowym zarządcą lotniska został Aeroklub Poznański. Lotnisko służy również jako Leśna Baza Lotnicza Lasów Państwowych.

W 2004 roku Aeroklub Poznański pobudował na lotnisku pierwszy hangar przeznaczony dla szybowców. 11 lipca 2004 roku odbyło się uroczyste otwarcie hangaru połączone z Mszą Świętą i poświęceniem nowego obiektu. Celebransem był ksiądz Tomasz Sielicki.

W 2008 roku na terenie byłego lotniska wojskowego zostało utworzone lądowisko.

Lądowisko od 2008 roku figuruje w ewidencji lądowisk Urzędu Lotnictwa Cywilnego pod poz. 34 (nr ewidencyjny 48).

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Lądowisko_Poznań-Bednary